Vandaag loop ik door de gangen van het ziekenhuis. Een geur die ik uit duizenden herken dringt bij me naar binnen. Kust herinneringen wakker. Maakt dat wat ooit is geweest weer levend. Hier en nu nog steeds voelbaar.
Terug in de tijd.
Het is negen jaar geleden. Negen jaar al. En toch ligt de herinnering blijvend in mijn systeem opgeslagen. Vandaag ben ik op controle. Negen jaar geleden checkte ik hier in na een reis in Guatemala en Mexico. Ik nam een life changing souvenir mee naar huis doordat ik ziek werd. De angst speelt af en toe de kop op. De pijn kan ik nog als de dag van gisteren herinneren. Met de gevolgen van wat er toen gebeurde deal ik ook nu nog.
Opnemen.
De eerste weken dat ik ziek was verzette ik me met hand en tand tegen de verandering die in gang was gezet. Ik bleef kostte wat kost werken. En eenmaal opgenomen in het ziekenhuis wilde ik niets liever dan terug naar het oude. Want dat is wat we doen als een verandering zich aandient. Verzetten. Uit angst voor wat komen gaat. Tot ik me realiseerde dat er geen houden aan was. Ik niet meer naar het oude terug kon. Dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik besefte dat de uitdaging was om deze gebeurtenis vol onderdeel van mijn leven te laten zijn. Als een onverwachte bezoeker die aanklopte. Of zoals Rumi in zijn gedicht De Herberg zo mooi omschrijft:
Dit mens-zijn is een soort herberg.
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
En zo geschiedde. Op het moment dat ik besefte dat hier geen ontkomen aan was liet ik haar binnen. Deze onverwachte bezoeker. En liet haar mijn raadgever worden. Met vallen en opstaan weliswaar. Want dat is wat het leven soms van ons vraagt als een onverwachte bezoeker zich aandient: Dat we haar opnemen als raadgever. Om van te leren.
Verdieping.
Zo leerde ik mezelf – juist door deze onverwachte bezoeker – op een dieper niveau kennen. Leerde ik het vertrouwen in het leven te laten zegevieren. Ontdekte ik hoe ik mezelf vitaal en levendig kan voelen. Wat dat ieder dag van mij vraagt. Zo werd mijn lichaam de belangrijkste bron van hulp in mijn werk en in mijn leven. Het werkt als een loepzuiver kompas dat iedere dag richting geeft. Verfijnd en precies afgesteld door de gebeurtenis van toen.
Doet leven.
Deze gebeurtenis waarbij ik de dood in de ogen keek heeft me doen leven. Ik had niet anders gewild. Gek genoeg. Het heeft me namelijk gepokt en gemazeld. Gevormd en gestud. Het heeft me mijn sterfelijkheid én mijn levendigheid laten ontdekken. Ik heb ze beiden in de ogen gekeken. Omarmt. Het heeft me completer, nietiger, levendiger en enorm dankbaar gemaakt.
Dat is wat een onverwachte bezoeker blijkbaar óók kan doen.
Voluit leren leven. Dat is Andere Koek!
Met liefs,
Rianne
