Verstillen.
Guatemala, november 2013 – Ik hike door de bossen van Tikal. Diep in de jungle bij het hoogste restant van Guatamala haar oudste juwelen. Ik klauter omhoog en laat me op een steen zakken. Ik kijk uit over Tikal met haar mysterieuze tempels. Zoveel schoonheid. Ik luister naar het geluid van de vele vogels dat zich vermengd met de grootsheid van dit adembenemende uitzicht en de stilte van dit moment. Ik verstil.
Drie weken later zit ik in de wachtkamer van mijn huisarts tot hij me goddank binnenroept. Het is hemelsbreed één kilometer van deur tot deur. Het voelt alsof ik de ten miles heb gelopen.
Ik ben drie weken terug in Nederland en de tel van het aantal toiletbezoeken op een dag ben ik kwijtgeraakt. Met ogen die als kleefpasta aan elkaar plakken, hang ik bezweet in de stoel tegenover hem. ‘Dit is niet goed‘, hoor ik hem zeggen. De tranen rollen over mijn wangen. Ik hoor een aantal moeilijke termen die ik graag voor een potje scrabble zou gebruiken. Dat er een verband is tussen mijn reis en de darm- en ontstekingsklachten is overduidelijk. Maar zo lang onduidelijk is wat het precies is, ontken ik de ernst. Simpel toch? Ik wil niet ziek zijn. Ziek zijn voelt als een teken van zwakte. Ik ben niet zwak.
Tot maandagochtend 9 december 2013. Mijn telefoon rinkelt. Net op tijd neem ik op. “We maken ons zorgen. Het blijft onduidelijk wat er aan de hand is. Je moet naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. De kans dat ze je een paar nachten daar houden is groot. Sterkte”. Ik luister naar het geluid van de gesprekstoon dat zich vermengd met de stilte van dit moment.
De spiegel…
Niet zien…
Niet willen…
Nog niet los kunnen laten…
Tot ik moest…
Want ik was moe…
Zo moe…
Ik moest.
Het valt niet langer te ontkennen. Ik moet naar het ziekenhuis. Ik ben ziek.
De naakte waarheid
Een trip naar het mooie Guatemala bracht me een nieuwe avontuur dat zo’n vier jaar duurde. Een intense periode van ziekte en herstel. In één maand veranderde mijn leven volledig. Van een jonge ambitieuze vrouw werkend in de top van een organisatie, naar een afgetakelde oude vrouw volledig afhankelijk van zorg. Op een ochtend,kort na mijn logeerpartij in het ziekenhuis, hielp de thuiszorgmedewerkster me met douchen. Ik zat naakt voor de spiegel terwijl zij mijn haren kamde. Het besef, dat ik acht weken na mijn reis mezelf niet meer herkende in deze spiegel, kwam volledig binnen.
Afgetakeld. Als een oud wijf.
Die doffe blik in mijn ogen.
Een grimas van pijn.
Twintig kilo lichter.
Ziek. Zwak. Misselijk.
Naast dat ik mijn lichaam niet meer herkende, was ik het contact met mezelf volledig verloren. Ik keek naar mijn uitgeleefde lichaam dat de afgelopen weken zo hard had gewerkt om in leven te blijven. Ik probeerde mezelf te ontmoeten in de spiegel. En de enige vraag die opkwam was…
Hoe heeft het zover kunnen komen?
Reset
Ik nam een parasiet als souvenir mee terug uit Guatemala. Mijn lichaam reageerdehierop met een auto-immuunziekte. In het gevecht tegen de parasiet vocht mijn lichaam niet alleen tegen de boosdoeners, ook mijn goede cellen en mechanismen werden afgebroken en overhoop gehaald. Als reactie hierop kreeg ik een acute vorm van reuma en chronische darmziekte. Hierdoor werden veel voedingsstoffen niet meer opgenomen en had ik hevige ontstekingsreacties. Mijn lichaam maakte zichzelf als het ware ziek door ook alle goede cellen af te breken. Alles wat vanzelfsprekend was, bleek ineens niet meer vanzelfsprekend. Alsof mijn lichaam schreeuwde: Zo dus niet meer. Begin maar opnieuw. Reset jezelf. Lichamelijk. Door weer in contact te komen met mijn lichaam. Maar ook emotioneel. Door keuzes te maken. In mijn werk. In mijn sociale contacten. In wat ik belangrijk vond in het leven.
Er ging een wereld voor me open
Beetje bij beetje paste ik mijn voedingspatroon aan, omdat het voelde als iets waarmee ik zelf invloed kon uitoefenen op mijn gezondheid. Met de wetenschap dat ik voorheen met de pakjes van Knor kookte, werd het een radicale omslag toen ik voornamelijk met verse producten van de markt ging koken. Mijn balkon van 4m² toverde ik om tot een ware moestuin, waar ik mijn eigen kruiden en groenten ging verbouwen. Tarwe-, koemelk en suikervrij betekende allereerst veel dingen weglaten. Hoe kon mijn eten ooit nog smaken als ik zo veel niet meer mocht? Ik liet me er niet door uit het veld slaan en ging op zoek naar alternatieven. Er ging een wereld voor me open en ik wist er goede – wat mij betreft betere – alternatieven tegenover te zetten. Ik ontdekte mijn baktalent en fabriceerde de lekkerste baksels zonder tarwe, zonder koemelk en zonder geraffineerde suiker. Zo leerde ik mezelf de kneepjes van het vak. Ook mijn omgeving raakte enthousiast en hier werd het eerste zaadje voor mijn bedrijf Andere Koek gezaaid. Ik gingde inzichten die ik tijdens mijn herstel opdeed en mijn zelf samengestelderecepten met hen delen. Maar vooral wierp deze verandering in eetpatroon lichamelijk zijn vruchten af. De pijnen werden minder. Ik voelde meer energie en kracht terugkomen. De klachten aan mijn darmen namen langzaam wat af. Voeding werd mijn medicijn!
Letterlijke en figuurlijke voeding
De grootste uitdaging was dat ik mezelf de voeding ging geven die ik nodig had. Niet dat wat de ander me vertelde. Niet zoals het hoorde. Maar zoals ik van binnen voelde dat het nodig was. Mijn lichaam gaf haarfijne signalen. Wat wel kon. Wat niet kon. Mijn uitdaging was naar die signalen te luisteren. Niet te forceren. Omdat ik anders wilde. Omdat ik sneller wilde.
Maar te luisteren naar wat ik van binnen voelde. Want achter de chaos van al mijn gedachten ontdekte ik een soort van weten wat je te doen staat. En precies daar leerde ik naar te handelen. Niet alleen op het gebied van wat ik at. Maar eigenlijk op alle gebieden in mijn leven. De mensen om me heen. De activiteiten die ik deed. De keuzes die ik maakte. Ik noemde het de figuurlijke voeding. Bij alles wat ik deed stelde ik mezelf de vraag: Is dit goede voeding voor mij? Maakt het me sterker? Zo niet. Wist ik wat me te doen stond.
Luisteren naar je lichaam
Het was bevrijdend en tegelijk ook pijnlijk om te ontdekken dat ik zelf invloed kon uitoefenen op hoe ik me voelde. Pijnlijk omdat ik ontdekte dat ik helemaal niet goed wist wat ik wilde. Ik was gewend om te handelen naar wat voor de ander fijn was. Hard te werken en door te gaan.
Dat werkte nu niet meer. Elke keer als ik forceerde, doorging en simpelweg niet luisterde naar wat ik nodig had, werd ik keihard teruggefloten. Niet een half uur, maar vaak dagen was ik dan gevloerd. Wel luisteren werd beloond met energie en hele kleine stapjes vooruitgang. Duidelijke koek dus.
Vallen en opstaan
Het werd een intense leerschool van vallen en opstaan. Voor die tijd leefde ik met mijn hoofd in de toekomst. Ik maakte plannen en leefde vooruit. Ik realiseerde me niet wat ik had. Waar ik stond. Ik was ambitieus en streefde naar meer. Ik werkte hard. Te hard. Ik was streng voor mezelf. En voor de ander. Stapje bij beetje was ik van mezelf verwijderd geraakt. Het startpunt was de ander en daarmee vergat ik mezelf. Ik realiseerde me later pas hoeveel grenzen ik dag in dag uit overging.
Deze hele situatie zorgde ervoor dat ik stil kwam te staan. Ik maakte de stand van zaken op en kwam erachter dat ik er bedrogen voor stond.
Doordat mijn leven zo radicaal veranderde werkte mijn oude aanpak van hard werken en doorgaan niet meer. Ik werd uitgedaagd de dingen anders te gaan doen. Precies dat was het startpunt. Ik kon niet anders dan deze situatie aangrijpen. Dit met alles wat ik had aangaan. En er het beste uithalen. Leren. Groeien. Diep van binnen wist ik – hoe vervelend de situatie ook was – dat het goed was. Dat het goed was dat alles ging veranderen. Dat weten gaf vertrouwen.
Rianne 2.0 wakker werd.
Ik leerde hier en nu in het moment te leven.
Ik leerde vertrouwen op wat ik van binnen voelde.
Ik leerde nee te zeggen. En de ja achterna te gaan.
Ik leerde te wachten. Met het vertrouwen dat op het juiste moment de volgende stap zou volgen.
Dat wachten een doel heeft.
Ik leerde keuzes te maken die voor mij passend zijn. Ook wanneer dat spannend of moeilijk is.
Ik leerde eerlijk te zijn. Naar mezelf. En naar de ander.
Ik leerde de kleine dingen te zien. Kleine dingen die groots kunnen voelen.
Een vrouw met een missie
Het heeft me kleine en grote lessen geleerd. En hoe moeilijk soms ook, daar ben ik heel dankbaar voor. Want daar in mijn keuken, terwijl ik mijn lichaam stap voor stap hielp bij het herstel, kwam ik heel dicht bij mijn vuur en ontdekte ik mijn passie. Mijn passie voor de natuur. Mijn passie voor voeding. En vooral mijn passie voor coaching. Andere Koek werd geboren!
Krachtig opstaan na een pijnlijke val. Door wat me overkwam werd ik een vrouw met een missie. Ik liet het leven aan mij voorbij gaan. En er was veel voor nodig om mij een halt toe te roepen. Maar toen ik stilstond. Heb ik met alle overgave de weg naar mezelf teruggevonden. En is dat niet wat wij allemaal te doen hebben in dit leven? Onszelf zijn.
In mijn bedrijf coach en inspireer ik mensen. Op persoonlijk vlak. In hun onderneming. En in organisaties. Om zichzelf te zijn. Voluit. Met alle mooie kanten. Met alle valkuilen. Met alle kracht. Met alle zwakte. In al hun licht. In al het donker. Jezelf zijn. En te doen wat je te doen hebt. Te kiezen voor jezelf. Je gezondheid. Je geluk.
Dat is Andere Koek
Hieronder het recept van snoepbonbonnetjes. Eén van mijn eerste ontdekkingen in de keuken. Een feestje in je mond! Omdat klein geluk voor het oprapen ligt… Als je het maar ziet.
Liefs Rianne
Recept voor Geluksbonbonnetjes
Download het recept voor Geluksbonbonnetjes als PDF
