Vorige maand besloot ik op een woensdagochtend naar de ijzeren man (een plas hier in de buurt) te gaan. Ik wilde al langer in de vroege ochtend gaan zwemmen. Ik hou van het water. Maar zoals dat vaker gaat stelde ik het uit. Ik gaf prioriteit aan andere dingen. Of beter gezegd: de alledaagse dingen liet ik de overhand nemen waardoor ik geen tijd vrij maakte om dat wat ik werkelijk verlangde – lekker crazy zwemmen in koud water, hoe kun je daar nu naar verlangen hé ;) – niet volgde. Anyway. Die ochtend besloot ik mijn werk te laten voor wat het was en richting het water te gaan.
Jubelen.
Toen ik jubelend in het water lag en een gil van blijdschap niet kon onderdrukken besefte ik me weer wat het is: op stroom zijn. Hoe bevrijdend het is als je doet waar je naar verlangt. En hoe vervullend, verheugend en verbindend dat werkt. Ik voelde me als een vis in het water. Zó levendig!
Dichterbij dan je denkt…
Ik zwom, dook, plonsde, lachte en voelde me van binnen zo gelukkig. Het bracht me terug naar de prachtige plekken die ik een paar jaar geleden in Noorwegen bezocht. Ik waande me in hetzelfde koude water, zo te midden van de natuur. En zag de schoonheid. De vrijheid, van hier zo in het water zijn. En besefte me ditmaal: eigenlijk is het zo dichtbij. Het is zo dichtbij die stroom!
En toch. Toch gaan we er zo snel aan voorbij. Is de neiging zo groot om ons op de dagelijkse dingen te richten en voorbij te gaan aan waar we werkelijk behoefte aan hebben. Omdat de plicht roept. Of omdat we niet eens beseffen waar we nu eigenlijk behoefte aan hebben. Omdat we te veel met de ander en onze omgeving bezig zijn. Met wat we nog allemaal willen doen. Of… Nou goed. Zo hebben we allemaal onze eigen redenen en mechanismen waardoor we dat wat we werkelijk willen vaak uitstellen. Maar niet doen. Of nog niet doen.
Het zijn de kleine dingen die het doen.
Ik heb het hier niet eens over de grote dingen. Maar zoals je in mijn voorbeeld ziet zit het al in de kleine dingen die een groot verschil kunnen maken in het volgen van je stroom en hoe je je (daardoor) voelt. Een plons in het water. Niet in Noorwegen, maar in Brabant. Een spontaan bezoek aan die persoon die je graag ziet. Dat muzieknummer dat in je hoofd zit even lekker hard meezingen.
Blokkeren van de stroom.
En gelijktijdig vraagt dat dus ook een bepaalde inzet. Is onze neiging om die stroom te onderdrukken. Niet mee te zingen, want stel dat iemand je hoort. Dat bezoekje uitstellen omdat er andere dingen (minder leuk?) op de planning staan. Of dus niet te gaan plonzen omdat er gewerkt moet worden. Erg eigenlijk he. Het blijft me verrassen en ook raken hoe gewoon het voor ons is om in te houden en weg te bewegen. Hoezeer we onszelf kunnen tegenwerken.
Durf jij in te zetten?
Het vraagt dus ook echt inzet. Want voor je het weet loop je erin. Waarin? Nou.. in de dingen waardoor je je laat afleiden. Dat wat jij doet om (maar) niet je stroom te volgen. Dat is heel persoonlijk. Die maniertjes die we door de jaren heen zijn gaan gebruiken waarmee we onszelf afleiden. De inzet is dat je je bewust wordt. Dat je er bij bent. Zodat je kunt opmerken waar je behoefte aan hebt. En ziet of je ergens in loopt of doet wat je werkelijk wilt. De verleiding of weerstand de baas bent en de stroom volgt. En daarmee los komt van die maniertjes.
Het vraagt moed.
Zo bleek ook dit voorjaar in een aantal grotere dingen in mijn leven. Er kwam een vraag binnen voor een nieuwe opdracht om een team te begeleiden in een ziekenhuis. In mijn enthousiasme zei ik al snel ja, zoals dat eigenlijk vaak bij mij gaat: ik wil de ander graag tot hulp zijn en dus is mijn ja vaak sneller gezegd dan gevoeld (mijn mechanisme). Gaandeweg de dagen knaagde het. Ik kon er niet precies de vinger op leggen, maar elke keer als ik bezig was met deze opdracht kreeg ik het benauwd. Voor mij een signaal dat het dus niet stroomde. Dat kon twee dingen voor mij betekenen: dit is weerstand omdat ik het spannend vind óf dit (ik en de opdracht) zijn geen goede match. Na wat onderzoek werd me duidelijk dat het om het tweede ging: ik en de opdracht bleken geen goede match. Hetgeen ik in mijn werk aanbied kon ik onvoldoende in deze opdracht kwijt. Daarmee zou ik mijn opdrachtgever en mijzelf te kort doen. Mijn wilskracht en ratio pareerde dat gevoel. “Je kunt er toch iets moois van maken”. “Je verdiend er een mooi centje mee”. Enzovoort. Ken jij die overtuigende stemmetjes ook? En toch wist ik diep van binnen dat ik niet trouw was aan mezelf als ik deze opdracht zou gaan uitvoeren. Dus met lood in mijn schoenen gaf ik de opdracht terug. Omdat ik wist dat dit de enige weg was om trouw te zijn en mijzelf en mijn werk te laten stromen. Dat is dus ook echt inzet die gevraagd wordt als je het stromend wilt houden: de moed om werkelijk trouw te zijn.
En dan volgt er een verrassing.
En toen… toen gebeurde het! Want inzet wordt ook beloond. Zo bleek. Een week later werd ik gebeld door een nieuwe opdrachtgever met een nieuwe vraag. Mijn hele lijf schreeuwde ja. Nu heb ik je natuurlijk net verteld dat ik al snel ja zeg. Maar dit was een andere ja. Een zinderende ja. Een ja die je van top tot teen voelt. Niet omdat ik de ander wilde helpen. Maar omdat in alles voelbaar was dat ik – vanuit wie ik ben en wat ik doe – kon bijdragen. Ik voelde het diep in mij. Dat het iets stromends bij de ander én bij mij te weeg zou brengen. Nou… en dan zit het snor!
Dat is de stroom!
Durven volgen.
En zo geschiedde… Nadat ik trouw was door in eerlijkheid nee te zeggen op dat wat niet stroomde, volgde binnen no time iets waarin het wel stroomde. En volgens mij is dat precies hoe het werkt. Dat wanneer we eerlijk zijn aan die stroom, het niet forceren – tegen de stroom in zwemmen werkt immers niet – er echt (nieuwe) passende dingen op ons pad komen. De stroom volgen zorgt er dus ook voor dat het blijft stromen!
Lekker laten stromen.
Naast de nieuwe opdrachten die dit voorjaar binnenkwamen, ontstonden er ook in mij nieuwe initiatieven. Ik zocht een locatie in Nederland om een retraite te geven en ook daar had ik steeds dat knagende gevoel dat iets niet klopte. Ik forceerde dus niet door toch een locatie te gaan boeken, maar wachtte – een soort van ;) – geduldig af. Tot ik het inzicht kreeg dat er in mijn eigen tuin een plek gecreëerd mocht worden. Hoe verheugend! Ik bouwde letterlijk en figuurlijk een stevig fundament in mijn tuin. Een tipi-tent maakte het feest compleet en zorgde voor een plek waar Andere Koek dit voorjaar verder tot bloei kon komen. De eerste groepsavonden en coaching sessies werden niet meer in huis, maar in de tuin gegeven. En daarmee viel het zo mooi samen. Het stroomde! In mij. En in mijn werk. Op een plek waar ik, de natuur en mijn werk samenkwamen. En de natuur met al haar elementen volop beleefd kan worden. De kers op de taart was een groep prachtige vrouwen die ik tijdens de retraite hier op mijn eigen locatie ontving. Samen doken we in de diepte. Om dieper in je eigen element te raken. En te ontdekken waar je jezelf in werk en leven tot verder stroming kunt brengen. En zoals je hieronder kunt zien: het stroomde volop!
Een eigen antwoord.
En terwijl ik zo op de laatste werkdag voor mijn vakantie deze blog typ, voel ik dat ik jou dat ook echt van harte toewens. Dat je thuis kunt zijn in de dingen die bij je passen. Je leven en je werk laat stromen. En daar toe in blijft zetten. Steeds opnieuw. Want is dat niet waar het leven ons keer op keer toe uitnodigt? Om ieder moment opnieuw te bezien wat het antwoord is dat jij wilt geven? Dat je alle vrijheid hebt om jouw antwoord te geven. En dat dat hele eigen eerlijke antwoord er voor zal zorgen dat je kunt blijven stromen. Met of zonder gekkigheid.
Jezelf stromend houden. Dat is Andere Koek!
Met liefs,
Rianne
