Hoe je roots van invloed zijn op wie je nu bent.
Het is zaterdagochtend acht uur. Ik fiets naar het weiland hier vijf minuten van mijn huis. Mijn vader zei gisteren dat hij daar deze ochtend in alle vroegte gras ging hakselen. Ik zet mijn fiets tegen de heiningpaal en loop over het weiland waar het gras in lange rijen bij elkaar is geraapt. Die geur brengt me direct terug naar de dagen dat ik als kind met mijn vader mee ging. Ook nu stap ik over een rij gras. Ik kan een klein sprongetje niet onderdrukken. Net als vroeger…
Hier kom ik vandaan.
Ik ben geboren in een ondernemersgezin. Mijn ouders hadden een agrarisch loonbedrijf wat zij in de loop der jaren uitbouwden tot drie vestigingen in Brabant. Ze runden dit bedrijf een groot deel van hun leven met ziel en zaligheid. Het is hun levenswerk. Hun kindje. Ze hebben het altijd al hun aandacht, zorg en toewijding gegeven. Het bedrijf heeft daarmee altijd een belangrijke plek binnen ons gezin gehad.
De grond waarin ik geboren ben.
Deze plek. Deze ouders. Deze omstandigheden. Het is de grond waarin ik als kind geboren ben. Ieder van ons heeft een grond waarin hij of zij geboren wordt. Het is de omgeving waarin je als kind opgroeit. Een omgeving waar normen en waarden gelden en worden voorgedaan die jou vormen. Al van jongs af aan hielpen mijn zussen en ik mee in het bedrijf. Het nemen van je verantwoordelijkheid en aanpakken is iets wat ons met de paplepel is ingegoten. Zo leerde ik om hard te werken. Niet lullen maar poetsen is een bekende uitspraak binnen ons gezin. Het werd me voorgedaan in hoe mijn ouders het bedrijf runden en hun leven leefden. Gaandeweg ik ouder werd, werd het ook van mij gevraagd om regelmatig mee te helpen. Het is iets wat door de jaren heen ook echt iets van mij werd. Hard werken. Ik ging het ook zo doen. Zoals dat bij velen van ons gaat wanneer we opgroeien.
Hoe zich dat bij mij uitte…
Op de middelbare school leerde ik uren om met een goed rapport mijn diploma in ontvangst te nemen. Toen ik studeerde werkte ik heel wat uren in de zorg om een zakcentje bij te verdienen. En mijn master volgde ik naast mijn fulltime baan. Ik wist dit altijd feilloos te combineren met een druk sociaal leven. En zelfs tot op de dag van vandaag is mijn impuls om naar de 6e versnelling op te schakelen en gas te geven. Ik run mijn eigen bedrijf en kan feilloos verschillende projecten naast elkaar draaien. Mijn antwoord op het leven is veelal met een actieve houding. Hard werken. Inzetten. Proberen. Niet lullen. Maar poetsen.
Nieuw bewustzijn.
En toch. Er kwam een moment dat ik ook het ongemak voelde van die grond waarin ik geboren ben. Van dit harde werken. Dat ik voelde dat ik een aantal dingen echt anders wilde doen. Zo van: Oh ja. Zo doe ik dat (ook). Dat je herkent dat een deel van jouw mechanismen en patronen zijn voortgekomen uit hoe je bent opgegroeid, maar ook beseft dat dat niet per definitie de manier is waarop jij dat wilt blijven doen. Of dat het antwoord is wat jij in het leven wilt blijven geven.
En precies daar onderscheid de grond waarin je geboren bent zich van de grond waaruit je geboren bent. Want eenmaal volwassen heb je het bewustzijn dat je als kind nog niet had. En kun je opnieuw kijken naar dat wat jou is aangereikt en zien of dat (nog) bij je past. Wat je hieruit meeneemt. Wat je automatisch zo doet omdat het je zo is voorgedaan. En wat je met het bewustzijn van nu misschien anders wilt doen. Het mooie is dat je een deel mee zult nemen en een deel zult vervormen tot een geheel eigen antwoord. Tot het antwoordt dat bij jou past.
Het één kan niet zonder het ander.
Gaandeweg de jaren ontdekte ik hoe groot die impuls van vooruit bewegen is en hoe onbekend het voor me was om stil te zitten, stil te zijn, niets te doen. Hoe moeilijk het voor me is om rust te nemen en terug te schakelen. Juist door de ervaring van hard werken – en dat dat in mij zo nu en dan gaat wringen – kon ik leren wat ontspannen is. Tot op de dag van vandaag blijft het bewust zijn en inzet van me vragen om op tijd te stoppen en tot stilstand te komen. Het harde werken, vooruit bewegen en anticiperen te onderbreken. Het is zo’n rijkdom dat ik heb geleerd hoe wezenlijk en cruciaal de vertraging en stilstand ook voor me is. Dat juist in het niet bewegen heel veel werking zit. Niets doen een groot effect kan hebben. Het geeft ruimte. Ruimte voor bezinning, voor ontspanning, voor rijping, voor inzicht en creativiteit. Het geeft ruimte, rust en helderheid in mij. En daar, daar word ik ook echt een leuker mens van.
Bezieling.
Dit voorjaar liep een studiegenoot een dag met me mee. Het was een opdracht voor mijn toenmalige opleiding, waar je door dit bezoek echt een inkijkje in je leven gaf. Ik nam hem mee naar het bedrijf van mijn ouders om te vertellen waar ik ben opgegroeid. Vol trots liet ik hem het bedrijf zien en voelde ik hoe trots ik op het werk en de toewijding van mijn ouders ben. Ik sta samen met mijn vader voor de grote machines en zie mijn vader met een zelfde trots vertellen.
En ergens in dat moment valt bij mij het kwartje…
Ik kijk naar mijn vader en zie zijn volle passie en bevlogenheid. Zijn enorme toewijding. Deze man heeft zo’n hart voor de zaak. Hij is er helemaal vol van. Het is zijn grootste hobby. Iets wat hij met zoveel plezier doet dat hij er niet over uitgesproken raakt. Dit is bezieling!
En het treft me… Omdat ik me in dit moment realiseer dat dat exact is wat ik van hem heb meegekregen. Dit ben ik ook! Een hele toegewijde en gepassioneerde vrouw. Dat naast het harde werken – wat soms zo’n bottleneck is – ik deze bezieling en toewijding zo vol ken. Dat hij me hierin is voorgegaan.
Welk antwoord geef jij?
En is dat niet wat het leven ons geeft? Een context waarin je opgroeit om vervolgens als volwassene een geheel eigen antwoord op het leven te geven? Dat dit een deel is wie je van nature bent geworden. En een deel ook behoefte heeft aan een ander eigen antwoord. En dat je dan gaandeweg leert wat zowel de kracht als de uitdaging in dit antwoord is.
Vrij zijn.
Ik spring over de laatste rij gras, terwijl mijn vader de hakselaar tot stilstand brengt zodat ik via het trapje omhoog kan klimmen. Ik laat me glimlachend naast hem op een stoel zakken. Net als vroeger. Dit is de grond waarin en waaruit ik geboren ben. Het heeft me gevormd. Ik heb er van geleerd. En gelijktijdig ben ik nu helemaal vrij om mijn eigen leven te vormen. Keuzes te maken die bij mij passen.
John de Bever schalt uit de luidspreker. Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht, al zou je dat willen. Dankbaar en trots kijk ik naar rechts en zie mijn vader vol in zijn element. Ik glimlach. We zijn nu allebei op eigen grond. Jij met jouw passie. En ik met de mijne. En daarvan, blijkt zoveel hetzelfde…
Dank pa. Dat ik van je mocht leren wat het is om met ziel en zaligheid te leven en te werken. Ik krijg die glimlach niet van mijn gezicht. Al zou je dat willen.
Je realiseren uit welke grond je geboren bent.
Dat is Andere Koek!
Met liefs,
Rianne
