Ken jij het ook? Momenten die wel heel toevallig en precies samenvallen. Zinvol toeval blijken. Bijvoorbeeld als je in de auto zit, aan een vriendin denkt en zij je een paar seconden later belt. Of wanneer je in natuurwater zwemt, aan een ijsvogel denkt en een paar minuten later een ijsvogel voorbij zoeft.
Bomvol.
Deze zomer zat er vol van. Het was een zomer met een lach en een traan. Mijn oma ging hard achteruit en is uiteindelijk deze zomer overleden. Rondom dit alles zat het bomvol typische toevalligheden. Of in de woorden van de Zwitserse psychiater en psycholoog Jung: synchroniciteit. Hij bedacht deze term in 1930 en het betekent letterlijk: gelijktijdigheid. “Er is sprake van synchroniciteit als twee of meer gebeurtenissen min of meer gelijktijdig optreden in een voor de betrokken persoon zinvol verband en dat als meer dan gewoon toeval wordt ervaren”.
Keuzes maken.
Omdat mijn oma hard achteruit gaat, besluit ik niet naar Noorwegen op vakantie te gaan maar dichterbij huis te blijven deze zomer. Zodat ik naar huis kan wanneer dat nodig is. Ik vertrek naar Zuid-Limburg om daar een aantal dagen te camperen en van daaruit besluit ik door te rijden naar de Eiffel om daar een 4-daagse trekking te doen.
Iets met getallen.
De dagen dat ik op pad ga tref ik alleen maar 1-en aan. Werkelijk overal. Ik vertrek van huis om 11.11u. Ik begin op pagina 111 in mijn boek te lezen. Ik stuur mijn vriendinnen een spraakbericht van 1.11 minuut. Ik eet aan tafel 111. Ik pak mijn telefoon om 11.01u. Ik slaap op kamer 11 en ik start mijn hike om 11.01u. Dat zie ik achteraf op Strava. Nou. Niet een paar 1-en, maar ik word dus werkelijk maximaal omgeven door 1-en.
Mezelf toevertrouwen.
Ondertussen loop ik vier dagen in de Eifel met bepakking. Ik weet dat ik deze vier dagen niet 1,2,3 naar huis kan en dat vind ik spannend. Ik weet dat mijn oma hard achteruit gaat, gelijktijdig richt ik me deze dagen op het vertrouwen. Dat is overigens een hele oefening. Maar de richting is: als het de bedoeling is dat ik mijn oma bijsta, dan vertrouw ik erop dat ik daar ben wanneer dat nodig is. Als het niet nodig is dat ik haar bijsta, dan vertrouw ik erop dat het zich op die manier ontvouwt deze zomer. De weg, God, of wat er dan ook moge zijn, het Leven zal het uitwijzen.
Preciezer kan niet.
Na vier dagen hiken kom ik op donderdag einde van de middag bij de parkeerplaats. Ik leg mijn rugzak in de auto, ik ga op de stoel zitten en ik wil het adres van de camping – die ik die ochtend heb bijgeboekt – intypen. Op het moment dat ik Google Maps open belt mijn vader: “Oma wordt zo in slaap gebracht, ze heeft te veel pijn vandaag. Als je haar nog wakker wilt zien is het belangrijk dat je nu naar huis komt”. Wonderlijk. Ik kan direct aanrijden, want ik loop niet meer in de middle of nowhere én er is nog geen tent opgezet. Ik ben om 19.00u die avond bij haar. Om 19.45u is de sedatie verpleegkundige er en om 20.00u wordt mijn oma in slaap gebracht. Ik kan afscheid van haar nemen én ik kan haar vol bijstaan in dit moment dat zo enorm spannend voor haar is. Haar laatste woorden die ze die avond naar me uitspreekt: “Verlies je geloof nooit uit het oog meisje”. Ik hou van precieze timing. Maar een preciezere timing als deze was werkelijk onmogelijk. Ik heb – als ik dat nog niet had – vanaf nu alle reden om te geloven.
Nog sterker.
Er volgen dagen waarop we waken. Ik ben in stilte bij en met mijn oma. Het blijft wonderlijk en intiem samen zo dichtbij de dood te zijn. De diepte die te ervaren is. De allesomvattende stilte die voelbaar is. De worsteling die zichtbaar is. De spanning van het grote loslaten hangt in de lucht. Zaterdagochtend wandel ik uren over de heide. Ondanks de wending die mijn vakantie nam en het lijden dat ik bij mijn oma zie, is het stil in mij. Ergens tijdens de wandeling bekruipt me het gevoel dat ze vandaag overlijdt. Nietsvermoedend zit ik een paar uur later bij haar. Ik zie dat ze vergeleken met gisteren hard achteruit gaat. Het is welgeteld een uur dat ik alleen met haar ben. Ik los mijn moeder af en mijn tante komt zo. Vanavond ben ik langer bij haar. En toch. Zet ik de muziek uit omdat ik voel dat er stilte mag komen. Hou ik haar hand vandaag vast, daar waar dat gisteren niet kon omdat het haar te onrustig maakte. Bid ik het gebed waar ze veel steun uit haalde. Zing ik – nog steeds nietsvermoedend – zachtjes het Onze Vader waar ze zoveel waarde aan hechtte. Tot ik eindig met Amen en ik me realiseer dat oma zojuist haar laatste adem uitblaast en in mijn handen sterft. In rust. In stilte. In nabijheid. Wat een geschenk. Voor ons beiden.
Ontvangen.
Als mijn moeder en ik haar later die middag hebben verzorgd en we met haar naar de rouwauto lopen, luidden de kerkklokken. We glimlachen. Mijn oma is een hele gelovige vrouw, wat een zegen dat God zijn deur voor haar heeft opengezet! Die avond zitten mijn zus en ik beiden buiten in onze eigen tuin. Mijn zus appt: “Ik zie net een vallende ster! Dat was oma!”. Ik ben verbouwereerd, omdat ik zojuist hetzelfde heb gezien: een vallende ster. Dat was oma!
Geschenken.
Werkelijk. Sommige dingen zijn niet te verklaren. Niet met ons hoofd te begrijpen. Er zijn geen strategieën voor te bedenken of diepgaande analyses op los te laten. Dit is. Toeval en zinvol samenvallen bestaat. Mijn vakantie ontvouwde zich, waarbij een aantal gebeurtenissen gelijktijdig op bijzondere wijze samenvielen. Ik was waar ik mocht zijn. De vraag is of je het durft te ontvangen. Deze synchroniciteit. Of je je durft te openen voor dit zinvolle toeval. Waarom? Het laat mij zien dat het leven bomvol geschenken zit. Als je ze maar durft aan te nemen. Het geeft me steun en vertrouwen. Ik zie het als richtingaanwijzers op mijn pad. Het geeft me bevestiging dat het goed is, ik op de goede weg ben. Ik ben waar ik moet zijn. En het doet me bovenal verwonderen. Het laat me ontzag hebben voor het leven. Ik kan dan zo voelen hoe wonderlijk het leven is en dat ik deel uitmaak van een heel groot veld. Hoe bijzonder en mooi ons bestaan eigenlijk is. Dat ik niet alleen leiding geef aan mijn leven, maar het leven bovenal leiding geeft aan mij.
Je laten leiden door het leven. Dat is Andere Koek!
“Liefde houdt niet op, waar het leven eindigt.”
Met liefs,
Rianne
